Voor een bewezenverklaring van mishandeling is vereist dat de ander pijn of letsel is toegebracht.

Pijn

Bij pijn gaat het om de vraag of het naar objectieve maatstaven aannemelijk is dat de aangever pijn heeft gehad als gevolg van de mishandeling. Dit bewijs wordt vrij snel aangenomen. Als een aangever verklaart pijn te hebben gehad, terwijl de verdachte bekent dat hij heeft geslagen, is daarmee het bewijs al gegeven. Het wordt anders, als de verdachte ontkent dat hij heeft geslagen of getrapt. Dan is er vaak geen steunbewijs voor de aangifte, tenzij er bijvoorbeeld getuigenverklaringen in het dossier zitten.

Letsel

Bij letsel gaat het meestal om krassen, schrammen, en rode of blauwe plekken. Beoordeeld moet altijd worden of het letsel ook kan zijn veroorzaakt op de wijze zoals een aangever het heeft verklaard. Als het letsel afwijkt van wat er op basis van de verklaring te verwachten zou zijn, kan twijfel ontstaan over de betrouwbaarheid van deze verklaring. Daar kan dan door een advocaat verweer op worden gevoerd.

Verder is het belangrijk om te kijken naar de vraag of het vers letsel is en of er alternatieve oorzaken zijn. Als het letsel kan worden verklaard doordat de aangever uit zichzelf is gevallen of zich heeft gestoten, kan dit uiteraard geen bewijs inhouden voor mishandeling. Hetzelfde bij krassporen die ook kunnen ontstaan door een kat of het sjouwen van dozen. In de praktijk zien we vaak foto's van letsel dat heel goed evenzeer door iets onschuldigs kan zijn veroorzaakt, maar nu in de schoenen van een verdachte wordt geschoven.

Het is ook verstandig om te kijken naar de ouderdom van blauwe plekken. Het is een feit van algemene bekendheid dat deze hematomen, zoals zij in de medische wereld worden genoemd, in de loop van enkele dagen verkleuren.

Leeftijdsbepaling van blauwe plekken